Μια υπέροχη σκακιέρα Ενθετη με ξύλο ελιάς και Wenge, η πολυτέλεια ενός επιτεύγματος…
Συνεργαζόμαστε με τους τεχνίτες μας εδώ και πολύ καιρό και κάθε χρόνο τους βλέπουμε να φτιάχνουν αρκετές από αυτές τις πανέμορφες χειροποίητες χρυσοποίκιλτες σκακιέρες από παλίσανδρο ξύλο τριανταφυλλιάς.
Συζητήσαμε από τους τεχνίτες μας αν θα μπορούσαν να σκεφτούν να τις πουλήσουν στο ευρύ κοινό. Η απάντησή τους ήταν απλή: “Πώς;”. Έτσι, εδώ είμαστε. Παρουσιάζουμε τις δεξιότητες των καλύτερων σχεδιαστών μας. Αυτή είναι η ευκαιρία σας να μοιραστείτε το πάθος τους για το σκάκι και την ποιοτική ξυλουργική εργασία.
Προσφέρουμε έναν περιορισμένο αριθμό αυτών των επιχρυσωμένων σκακιέρων από παλίσανδρο ξύλο. Οι σχεδιαστές μας έχουν ήδη παραγάγει πενήντα από αυτές τις μοναδικές σκακιέρες και έχουν συμφωνήσει να παραγάγουν έναν επιπλέον αριθμό σκακιέρων με βάση το αίτημά σας.
Επιτρέψτε μας να τονίσουμε: Πρόκειται για μοντέλα από μασίφ σκληρό ξύλο. Η τεχνική του καπλαμά συνίσταται στην επικάλυψη πολύτιμων ξύλων σε ξύλα χαμηλότερης ποιότητας. Η δική μας σκακιέρα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχει κατασκευαστεί με αυτή την τεχνική αλλά εξ ολοκλήρου από ξύλο της καλύτερης ποιότητας. Δεν είναι καπλαμά αλλά σκαλισμένη από ένα μόνο κομμάτι ξύλου, η σκακιέρα είναι από μασίφ ξύλο.Ως εκ τούτου,
η σκακιέρα θα κάνει με την πάροδο του χρόνου ό,τι και το μασίφ ξύλο: Θα αποκτήσει μια πατίνα βαθιά και .ακτινοβολία και μπορεί να παρουσιάσει κάποια μικρά σημάδια φυσικής κίνησης (αλλαγή χρώματος). Αυτό δεν αποτελεί ένδειξη ελαττώματος, αλλά φυσικό αποτέλεσμα του ίδιου του ξύλου. Κάθε κομμάτι ξύλου είναι διαφορετικό. Ακόμα και σανίδες από το ίδιο δέντρο μπορεί να έχουν διαφορετικό κόκκο και απόχρωση- και πάλι, αυτό είναι το αποτέλεσμα του ότι οι τεχνίτες μας χρησιμοποιούν πραγματικά μασίφ σκληρά ξύλα σε αντίθεση με ένα συνθετικό υλικό.
Να είστε σίγουροι ότι, αν το χειριστείτε με προσοχή και με τη σωστή μεταχείριση, η σκακιέρα σας θα διαρκέσει για γενιές.
Το ξύλο ελιάς αυτής της σκακιέρας, γεμάτο νόημα
Στην Ελλάδα, οι άγριες ελιές συλλέγονταν ήδη από τη νεολιθική εποχή, αλλά ο τόπος όπου ξεκίνησε η καλλιέργεια της οικιακής ελιάς, ήταν πιθανότατα η Κρήτη. Αρχαιολογικά δεδομένα και ιστορικές ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν ότι κατά τη Μινωική περίοδο (3000-1000 π.Χ.), η ελαιοκαλλιέργεια και το εμπόριο ελαιολάδου ήταν ευρέως διαδεδομένα στην Κρήτη, γεγονός που εξηγεί εν μέρει και την οικονομική άνθηση που σημειώθηκε στο νησί κατά την περίοδο αυτή. Στο ανάκτορο της Κνωσού έχουν βρεθεί κεραμικά (πιθάρια) και λίθινες δεξαμενές για την αποθήκευση ελαιολάδου, ενώ στη Φαιστό υπάρχουν ευρήματα ελαιοτριβείου αυτής της περιόδου.
Οι αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν την καλλιέργεια της ελιάς στις αποικίες τους : Σικελία, νότια Γαλλία, δυτικές ακτές της Ισπανίας και ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Αγαπούσαν και θεοποιούσαν την ελιά και απέδιδαν στην καταγωγή της θρησκευτικό και ιερό χαρακτήρα, καταδικάζοντας σε θάνατο όποιον κατέστρεφε μια ελιά. Οι αγγελιοφόροι ερχόντουσαν για να συνάψουν ειρήνη κρατώντας ένα κλαδί ελιάς, ενώ η μόνη ανταμοιβή για τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα στεφάνι από άνθη ελιάς. Πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι μελέτησαν τις φαρμακευτικές ιδιότητες αυτού του ιερού δέντρου. Ο Διοσκουρίδης, ο Διοκλής, ο Αναξαγόρας, ο Εμπεδοκλής, ο Ιπποκράτης- ο κώδικας του Ιπποκράτη περιλαμβάνει περισσότερες από 60 θεραπείες με βάση την ελιά.
Έχοντας επίγνωση της αξίας του ελαιολάδου, οι Ρωμαίοι συνέβαλαν στην εξάπλωση της ελιάς σε όλα τα εδάφη της αυτοκρατορίας τους. Το εμπόριο συνέχισε να αναπτύσσεται και τα ρωμαϊκά πλοία μετέφεραν μεγάλες ποσότητες λαδιού σε περιοχές όπου δεν καλλιεργούνταν ελαιόδεντρα ή όπου το ελαιόλαδο ήταν σε έλλειψη λόγω χαμηλής παραγωγής. Αυτή ήταν μια
εποχή που αναπτύχθηκαν νέες τεχνικές εξαγωγής ελιάς και έγιναν μεγάλα βήματα στη διάδοση των γνώσεων σχετικά με την ελιά.
Η ελιά καλλιεργείται στους Αγίους Τόπους, στη Βηθλεέμ, και προστατεύεται από τους αρχαίους χρόνους από το χριστιανικό δίκαιο και τη Βίβλο. Το ξύλο της ελιάς παράγεται μόνο από κλαδεμένα κλαδιά και όχι από την καταστροφή των δέντρων. Λέγεται ότι το δέντρο της ζωής στον Κήπο της Εδέμ ήταν μια ελιά. Το ξύλο της ελιάς προσφέρει διορατικότητα, έμπνευση, βοηθά στην επικοινωνία, προάγει την ειρήνη, τη χαρά και μια βαθιά αίσθηση αφοσίωσης.
Το ξύλο της ελιάς, ιερό στη Βίβλο
Στην Παλαιά Διαθήκη, το χρησιμοποιούσαν για να χρίσουν τους προφήτες και τους βασιλιάδες και για να ανάψουν τα λυχνάρια στον οίκο του Θεού με συμβολικό σκοπό τη θεραπεία, τον εξαγνισμό και τη θρέψη.
Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς Χριστός περιγράφεται ως “ο χρισμένος” ή Μεσσίας, που σημαίνει χρισμένος με λάδι ελιάς.
Ο Ιησούς διηγείται την ιστορία του Καλού Σαμαρείτη που χρησιμοποίησε ελαιόλαδο για να θεραπεύσει. Όταν ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ, προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών, όπου δίδαξε στους μαθητές του τον λόγο του Θεού. Ο Ιησούς προσευχήθηκε επίσης κάτω από μια ελιά μετά το τελευταίο δείπνο και πριν από τη σταύρωσή του σε έναν σταυρό από ελαιόδεντρα κοντά στον κήπο της Γεθσημανής στην Ιερουσαλήμ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κομπολόγια κατασκευάζονται από ξύλο ελιάς. Από σεβασμό, οι κάτοικοι των Αγίων Τόπων προστατεύουν αυτά τα δέντρα και δεν τα κόβουν.
Η ελιά θεωρείται επίσης σύμβολο της ειρήνης. Κατά τη διάρκεια του μεγάλου κατακλυσμού, ένα περιστέρι που έστειλε ο Νώε από την κιβωτό σε αναζήτηση γης επέστρεψε με ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος του. Εδώ συμβόλιζε την ειρήνη και την καλή θέληση, υποδηλώνοντας το τέλος της οργής των θεών. Το ξύλο της ελιάς συμβολίζει την ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρωπότητας.”
Lori Bruno Magika Salem Massachusetts – Πνευματική Ντίβα σύμφωνα με τη Lori Bruno, μάντισσα, αρχιερέας κληρονόμος της σικελικής τέχνης των σοφών και ιδιοκτήτρια του Magika στο Salem της Μασαχουσέτης. “Η ελιά δεν μπορεί ποτέ να φαγωθεί από σκουλήκια και μπορεί να ζήσει για 1.000 χρόνια. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και όλοι οι άγγελοι συντονίζονται με το ξύλο της ελιάς, επειδή είναι ιερό και αδιάφθορο”.
Ξύλο wengé, ένα εξωτικό μαύρο ξύλο για σκακιέρα
Χρώμα/εμφάνιση: Το ξύλο της καρδιάς είναι μεσαίου καφέ χρώματος, μερικές φορές με κοκκινωπή ή κιτρινωπή απόχρωση, με σχεδόν μαύρες ραβδώσεις. Όταν εφαρμόζεται φινίρισμα ξύλου (ιδιαίτερα φινίρισμα με λάδι), το ξύλο μπορεί να γίνει σχεδόν μαύρο.
Δομή/Υφή: Η δομή του ξύλου είναι ευθεία, με πολύ χονδροειδή υφή. Χαμηλή φυσική γυαλάδα.
Φινίρισμα: Διάχυτα διάχυτο πορώδες- μεγάλοι έως πολύ μεγάλοι πόροι χωρίς συγκεκριμένη διάταξη, πολύ λίγοι σε αριθμό- μοναχικοί και ακτινωτά πολλαπλάσια των 2-3- σκούρα καφέ ορυκτά κατάλοιπα περιστασιακά παρόντα- μεσαίες ακτίνες μη ορατές χωρίς φακό, κανονική απόσταση- παρέγχυμα αγγειοκεντρικό, συρρέον, με πλατιές ζώνες παρεγχύματος γενικά τόσο παχύ όσο και οι πόροι.
Αντοχή στις καιρικές συνθήκες: πολύ ανθεκτικό και ανθεκτικό στις επιθέσεις.
Οσμή: Το Wenge έχει μια αμυδρή, ελαφρώς πικρή οσμή όταν δουλεύεται.
Βιωσιμότητα: Το συγκεκριμένο είδος ξύλου δεν περιλαμβάνεται στα παραρτήματα της CITES, αλλά βρίσκεται στον κόκκινο κατάλογο της IUCN. Κατατάσσεται ως απειλούμενο λόγω της μείωσης του πληθυσμού του κατά περισσότερο από 50% κατά τις τρεις τελευταίες γενιές, η οποία προκλήθηκε από τη μείωση της φυσικής του εξάπλωσης και την εκμετάλλευσή του.
Μια ένθετη σκακιέρα, η ιστορία της μαρκετερί
Τα έπιπλα με ένθετα από πολύτιμα ξύλα, μέταλλα, γυαλί και πέτρες ήταν γνωστά στον αρχαίο κόσμο και ρωμαϊκά παραδείγματα έχουν ανακαλυφθεί από τις τοποθεσίες της Πομπηίας και του Ηρακουλάνεου του πρώτου αιώνα, αποδεικνύοντας ότι η τεχνική ήταν ιδιαίτερα προηγμένη. [2] Η αναβίωση της τεχνικής της μαρκετερί με καπλαμά εμπνεύστηκε από τη Φλωρεντία και τη Νάπολη του 16ου αιώνα και τελικά από την κλασική έμπνευση. Η μαρκετερί βασίζεται στις φλωρεντινές τεχνικές ένθεσης συμπαγών μαρμάρινων πλακών με μοτίβα που σχηματίζονται από προσαρμοσμένα μάρμαρα, ίασπη και ημιπολύτιμους λίθους. Το έργο αυτό, γνωστό ως opere di commessi , έχει μεσαιωνικά παράλληλα στην κεντρική Ιταλία, γνωστά ως Cosmati . -Η τεχνική είναι γνωστή στα αγγλικά ως pietra Doura, για τις “σκληρές πέτρες” που χρησιμοποιούνται: όνυχας, ίασπις, καρνεόλη, λάπις λάζουλι. Στη Φλωρεντία, το παρεκκλήσι των Μεδίκων στο San Lorenzo είναι εξ ολοκλήρου καλυμμένο με χρωματιστό μάρμαρο με την απαιτητική τεχνική πριονίσματος sautoir.
Οι τεχνικές μαρκετερί από ξύλο αναπτύχθηκαν στην Αμβέρσα και σε άλλα φλαμανδικά κέντρα κατασκευής πολυτελών επίπλων στις αρχές του 16ου αιώνα. Η τέχνη εισήχθη πλήρως στη Γαλλία μετά τα μέσα του 17ου αιώνα, για τη δημιουργία επίπλων πρωτοφανούς πολυτέλειας που κατασκευάζονταν στο βασιλικό εργοστάσιο Gobelins, υπεύθυνο για την προμήθεια επίπλων για τη διακόσμηση των Βερσαλλιών και των άλλων βασιλικών κατοικιών του Λουδοβίκου XIV . Οι πρώτοι δάσκαλοι της γαλλικής μαρκετερί ήταν ο Φλαμανδός Pierre Golle και ο γαμπρός του, André-Charles Boulle, οι οποίοι ίδρυσαν μια δυναστεία βασιλικών και παρισινών επιπλοποιών (ébénistes) και έδωσαν το όνομά τους σε μια τεχνική μαρκετερί που χρησιμοποιεί χελωνόδερμα και ορείχαλκο με αραβουργήματα από κασσίτερο ή με λεπτοφυή μοτίβα. Η μαρκετερί Boulle έπεσε σε δυσμένεια τη δεκαετία του 1720, αλλά αναβίωσε τη δεκαετία του 1780.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, προσεκτικά ταιριασμένοι καπλαμάδες τετάρτου πριονισμένοι από το ίδιο κομμάτι ξύλου τοποθετήθηκαν συμμετρικά σε θήκες και αντιπαρατέθηκαν με επίχρυσα μπρούντζινα στηρίγματα . Floral μαρκετερί έγινε δημοφιλής στα παρισινά έπιπλα στη δεκαετία του 1750, που χρησιμοποιούνται από επιπλοποιούς όπως ο Bernard van Risenbergh , Jean-Pierre Latz και Simon-François Oeben . Τα πιο διάσημα κομμάτια των γαλλικών βασιλικών επίπλων με επένδυση μαρκετερί είναι εκείνα που παραδόθηκαν από τον Jean Henri Riesener στις δεκαετίες του 1770 και 1780. Το Bureau du Roi ήταν το πιο διάσημο από αυτά τα περίφημα αριστουργήματα.
ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΞΥΛΙΝΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥΡΟΥ WENGE OLIVIER
- Olivewood and Wenge squares
- Colours: Μπεζ, Μαύρο και Μωβ μπορντούρα
